ญี่ปุ่น: เปิดแขนหรือประตูที่ปิด?

ประเทศญี่ปุ่นเป็นประเทศที่น่าสนใจทางใดก็ตามที่คุณมองไปที่มัน มากกว่าที่คุณค้นพบที่มากกว่าที่คุณต้องการที่จะดำเนินการสืบเสาะของคุณของการค้นพบ ในช่วงสมัยเอโดะหรืองาวะยุคมันเป็นประเทศที่ปิดผนึกจากส่วนที่เหลือของโลก มันก็สมบูรณ์ในตัวเองพึ่งพาชาวต่างชาติที่ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าญี่ปุ่นต้องห้ามจากการเดินทางและการค้ากับประเทศอื่น ๆ (ถ้ามี) ถูก จำกัด ให้เลือกน้อย เช่นนี้มานานหลายศตวรรษญี่ปุ่นคัดค้านเป็นความสงบสุขของประเทศที่มีโครงสร้างทางสังคมติดหล่มอยู่ในวัฒนธรรมของตัวเองและประเพณี ระยะเวลานานศตวรรษที่ 2 ก็จะเรียกว่า ‘Sakoku Jidai’ แปลอักษรเป็น ‘ปิดประตู’ หรือ ‘(ชาติ) ระยะเวลาการแยก’ เพราะฉะนั้นมันก็เป็นเพียงค่อนข้างเร็ว ๆ นี้ที่ประเทศญี่ปุ่นได้มีการติดต่อกับภายนอกและโดยเฉพาะอย่างยิ่งโลกตะวันตก
 
 
 
 เปิดประตูญี่ปุ่นอาจจะเป็นความขัดแย้งในแง่อย่างไร ในขณะที่มันเป็นที่ชัดเจนทันทีว่าเมืองใหญ่ได้ยินดีหากไม่ได้โอบกอดอิทธิพลตะวันตกในแง่ของโซ่อาหารอย่างรวดเร็ว, ร้านเสื้อผ้าและมัลติเพล็กโรงภาพยนตร์ญี่ปุ่นยังคงระมัดระวังปกป้องมรดกทางวัฒนธรรมและภาษาของตน อันที่จริงแม้หลายสัญญาณ, เมนู, คำแนะนำ ฯลฯ จะเขียนเป็นภาษาอังกฤษหรืออย่างน้อยโรมันจิ (ทับศัพท์ในอักษรโรมันของคำภาษาญี่ปุ่น) เหล่านี้เป็นอย่างหมดจดเพื่อประโยชน์ของผู้เข้าชม ญี่ปุ่นมีมากกว่าเนื้อหาและแน่นอนอย่างรุนแรงความภาคภูมิใจของภาษาของพวกเขา
 
 
 
 ในขณะที่มันอาจจะดูเหมือนว่าญี่ปุ่นและผู้คนที่ไม่ทนต่อและสนุกกับอิทธิพลจากต่างประเทศจะกลายเป็นที่เห็นได้ชัดมากขึ้นว่าที่จุดในอนาคตที่ไม่ไกลเกินไปบางพวกเขาอาจจะเปิดรอบและพูดว่า ‘พอก็พอ’ นี้เป็นมากกว่ามีแนวโน้มที่จะเกิดขึ้นในแง่อาหาร; กับหนึ่งในชีวิตที่ยาวที่สุดในโลกช่วงที่ชีวิตสุขภาพและการรับประทานอาหารที่ถูกทารุณ (ขอโทษนะ) โดยอาหารที่สะดวกไขมันที่พบในสหรัฐอเมริกาและสหราชอาณาจักร แต่ยังอยู่ในแง่ภาษา; การรุกล้ำของคาตาคานะ [สคริปต์ที่ใช้สำหรับการยืมคำจากต่างประเทศ] ลงในตำราทุกชนิดเป็นที่ขึ้น แม้ว่าคำคาตาคานะอาจจะเป็นเพื่อนของผู้เรียนภาษาญี่ปุ่น (โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเมนูอาหาร) ที่ฉันไม่สามารถช่วย แต่รู้สึกว่าพวกเขาเบี่ยงเบนจากความงามของสคริปต์ Hiragana ญี่ปุ่นและตัวอักษรคันจิ
 
 
 
 เพียงพอของอาหารอย่างไรและกลับไปที่เรื่องภาษา ที่อาศัยอยู่ในประเทศญี่ปุ่นเป็นเวลา 12 เดือนในเขตชานเมืองของเกียวโตในปี 2004 เป็นช็อกวัฒนธรรมขนาดใหญ่ คำหุ้นและวลีที่บางคนหัวเราะอยู่รอดไม่เพียงพอสำหรับภาษา ทุกอย่างอยู่ในญี่ปุ่น! มันต้องใช้เวลาในขณะที่จะได้รับใช้ในการขาดของสัญญาณที่รู้จักป้ายและเมนูและในตอนท้ายมากที่สุด (หรืออย่างน้อยก้อนเหล่านี้) กลายเป็นที่อ่านได้ กลับมา 6 ปีต่อมาผมประหลาดใจในการเพิ่มขึ้นของการทำเครื่องหมายในการเขียนในภาษาอังกฤษ การโฆษณาและชื่อสถานีโดยเฉพาะในการออกมายืนเป็นเข้าถึงได้มากขึ้นไปยังลำโพงที่ไม่ใช่ชาวญี่ปุ่น มีอะไรเพิ่มเติมเมื่อพยายามที่จะพูดคุยกับเจ้าของร้านอาหารญี่ปุ่นซึ่งเคยสนุกมากเราได้รับการต้อนรับด้วยการตอบสนองของภาษาอังกฤษ ญี่ปุ่นได้ในความเป็นจริงเปิดแขนของพวกเขากว้างขึ้นเพื่อนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติของพวกเขา?
 
 
 
 มันอาจจะเป็นกรณีที่ญี่ปุ่นได้รับการยอมรับมากขึ้นของเพื่อนชาวต่างชาติของพวกเขา แต่คนหนุ่มสาวน้อยกำลังเรียนรู้ภาษาอังกฤษ (นอกสภาพแวดล้อมของโรงเรียน) และนักเรียนน้อยเลือกที่จะศึกษาต่อต่างประเทศ (แตกต่างภาษาจีน) บางทีอาจจะเป็นประเทศญี่ปุ่นซึ่งถูกนำมาใช้เพื่อที่จะเป็นตัวเองขึ้นในช่วงระยะเวลางาวะไม่สามารถนำตัวเองไปเปิดประตูอย่างเต็มที่ พลเมืองของตนรู้สึกสะดวกสบายได้รับการสนับสนุนและมีความมั่นใจในสภาพแวดล้อมทางวัฒนธรรมของพวกเขา พวกเขาจะแล้วทำไมเลือกที่จะเดินทางออกนอกประเทศหรือในความเป็นจริงเป็นอันตรายต่อบ้านเกิดเมืองนอนของพวกเขาในการเป็นที่ยอมรับอย่างเต็มที่ที่จะโยนตัวเองลงในวัฒนธรรมที่มีอนันต์อึดอัดมากขึ้น?