โมโนไม่ตระหนักถึง: ความงามความงามของญี่ปุ่น
ความหมายอย่างแท้จริง “ความไวต่อสิ่งที่” โมโนไม่รู้เป็นแนวคิดที่อธิบายสาระสำคัญของวัฒนธรรมญี่ปุ่นที่คิดค้นโดยชาวญี่ปุ่นและภาษาวรรณกรรมนักวิชาการนักวิชาการโมะโตริโนะรินะงะในศตวรรษที่สิบแปดและยังคงความจำเป็นศิลปะกลางในประเทศญี่ปุ่นในวันนี้ วลีที่มีที่มาจากคำว่า * * * * * * * * ตระหนักซึ่งใน Heian ญี่ปุ่นหมายถึงความไวหรือความโศกเศร้าและขาวดำคำที่มีความหมายสิ่งและอธิบายถึงความงามเป็นความตระหนักถึงความยั่งยืนของทุกสิ่งและความโศกเศร้าอ่อนโยนที่ผ่านของพวกเขา นอกจากนี้ยังสามารถแปลว่า “อา-Ness” ของสิ่งของชีวิตและความรัก
โมโนไม่มีความตระหนักให้ชื่อเพื่อความงามที่มีอยู่แล้วในศิลปะญี่ปุ่น, ดนตรีและบทกวีแหล่งที่มาของการที่สามารถโยงโดยตรงกับการแนะนำของพุทธศาสนานิกายเซนในศตวรรษที่สิบสองปรัชญาจิตวิญญาณและการปฏิบัติซึ่งได้รับอิทธิพลอย่างลึกซึ้งทุกแง่มุมของญี่ปุ่น วัฒนธรรมโดยเฉพาะอย่างยิ่งศิลปะและศาสนา ธรรมชาติของความงามหายวับไปอธิบายโดยโมโนไม่มีบุคลากรตระหนักถึงจากสามรัฐของการดำรงอยู่ในพุทธปรัชญา: unsatisfactoriness, impersonality และที่สำคัญที่สุดในบริบทนี้ไม่เที่ยง
ตามโมโนไม่ทราบคนล้มหรือเหี่ยวแห้งฤดูใบไม้ร่วงดอกไม้ที่มีความสวยงามมากกว่าหนึ่งบานเต็ม; รอนๆเสียงสวยกว่าใครได้ยินอย่างชัดเจน ดวงจันทร์บางส่วนฟุ้งสนใจมากขึ้นกว่าเต็ม ต้นไม้ซากุระหรือดอกเชอร์รี่เป็นบุคคลตัวอย่างของความคิดของความงามนี้; ดอกไม้ของความหลากหลายที่มีชื่อเสียงที่สุด Somei Yoshino, เกือบบริสุทธิ์แต่งแต้มด้วยบอบบางสีชมพูอ่อนบานและสีขาวแล้วตกภายในสัปดาห์เดียว เรื่องของพันบทกวีและไอคอนแห่งชาติดอกเชอร์รี่คาดเดาต้นไม้งามเป็นประสบการณ์ชั่วคราว
โมโนไม่มีรัฐตระหนักถึงความงามที่เป็นอัตนัยมากกว่าประสบการณ์วัตถุประสงค์รัฐของการเป็นภายในท้ายที่สุดมากกว่าภายนอก ส่วนใหญ่จะขึ้นอยู่กับอุดมการณ์กรีกคลาสสิก, ความงามในเวสต์เป็นที่ต้องการในความสมบูรณ์แบบที่ดีที่สุดของวัตถุภายนอก: ภาพวาดประเสริฐประติมากรรมที่สมบูรณ์แบบหรือดนตรีประกอบซับซ้อน ความงามที่อาจจะกล่าวว่าเป็นเพียงผิวลึก เหมาะญี่ปุ่นเห็นความงามแทนที่จะเป็นประสบการณ์ของหัวใจและจิตวิญญาณของความรู้สึกและการแข็งค่าของวัตถุหรืองานศิลปะ – ธรรมชาติมากที่สุดหรือภาพของ – ในที่เก่าแก่ที่รัฐแตะต้อง
การแข็งค่าของความงามเป็นของรัฐซึ่งไม่ได้ผ่านมาและไม่สามารถลงโทษไม่ได้เป็นเช่นเดียวกับการปฏิวัติและสามารถดีกว่าที่จะเข้าใจในความสัมพันธ์กับปรัชญาพุทธศาสนานิกายเซนของวิชชาโลก: ความปรารถนาทางจิตวิญญาณที่เป็นอนันต์และนิรันดร์ – The แหล่งที่มาของความงามของโลกทั้งหมด ในฐานะที่เป็นพระภิกษุสงฆ์ sotoba เขียนไว้ใน * Zenrin Kusha « * (บทกวีของวัด Zenrin) เซนไม่ได้มองว่าไม่มีอะไรเป็นของรัฐของขาด แต่ยืนยันของที่มองไม่เห็นที่อยู่เบื้องหลังพื้นที่ว่างเปล่า: “ทุกอย่างที่มีอยู่ในความว่างเปล่า: ดอกไม้ ดวงจันทร์อยู่บนท้องฟ้าทิวทัศน์สวยงาม.”
ด้วยการฝังรากในพุทธศาสนานิกายเซน * * * * * * * * โมโนไม่ตระหนักคือหมีความสัมพันธ์บางอย่างเพื่อที่ไม่ใช่คู่ของปรัชญาอินเดียที่เกี่ยวข้องในเรื่องดังต่อไปนี้เกี่ยวกับสวามี Vivekananda ศรี Chinmoy:
* “ความงาม” กล่าวว่า [Vivekananda] “ไม่ได้เป็นภายนอก แต่แล้วในใจ.” ที่นี่เราจะนึกถึงสิ่งที่ลูกสาวของจิตวิญญาณของเขา Nivedita เขียนเกี่ยวกับโทของเธอ “มันเป็นความมืดเมื่อเราเดินเข้ามาใกล้ซิซิลีและกับท้องฟ้าพระอาทิตย์ตก Etna อยู่ในระเบิดเล็กน้อย. ขณะที่เราเดินเข้าไปในช่องแคบเมสดวงจันทร์เพิ่มขึ้นและฉันเดินขึ้นและลงดาดฟ้าข้างสวามีในขณะที่เขาอาศัยอยู่ใน .. ความจริงที่ว่างามไม่ภายนอก แต่แล้วในใจในอีกด้านหนึ่งขมวดคิ้วรคส์สีเข้มของชายฝั่งอิตาลีในอื่น ๆ เกาะได้สัมผัสกับแสงสีเงิน ‘เมสซีต้องขอบคุณฉัน’ เขากล่าวว่า ‘มันเป็น ฉันที่ให้เธอความงามของเธอทั้งหมด. ‘” อย่างแท้จริงในกรณีที่ไม่มีความชื่นชมความงามไม่ได้เป็นความงามที่ทุกคน และความงามที่มีคุณค่าของชื่อเฉพาะเมื่อมันได้รับการชื่นชม. *
ผู้ก่อตั้ง * * * * * * * * โมโนไม่ทราบโมะโตริโนะรินะงะ (1730-1801) เป็นนักวิชาการที่มีชื่อเสียงของการเคลื่อนไหว Kokugakushu การเคลื่อนไหวชาตินิยมซึ่งพยายามที่จะเอาอิทธิพลภายนอกทั้งหมดออกจากวัฒนธรรมญี่ปุ่น Kokugakushu เป็นผู้มีอิทธิพลอย่างมากในงานศิลปะบทกวีดนตรีและปรัชญาและมีความรับผิดชอบสำหรับการฟื้นฟูในช่วงงาวะของศาสนาชินโต contradictorily อิทธิพลของความคิดทางพุทธศาสนาและการปฏิบัติเมื่อศิลปะและแม้กระทั่งศาสนาชินโตตัวเองได้ดีเพื่อให้แม้ว่าพุทธศาสนาเป็นเทคนิคที่มีอิทธิพลนอกมันเป็นจุดนี้ไม่สามารถที่จะคลี่คลาย
ความหมายอย่างแท้จริง “ความไวต่อสิ่งที่” โมโนไม่รู้เป็นแนวคิดที่อธิบายสาระสำคัญของวัฒนธรรมญี่ปุ่นที่คิดค้นโดยชาวญี่ปุ่นและภาษาวรรณกรรมนักวิชาการนักวิชาการโมะโตริโนะรินะงะในศตวรรษที่สิบแปดและยังคงความจำเป็นศิลปะกลางในประเทศญี่ปุ่นในวันนี้ วลีที่มีที่มาจากคำว่าทราบซึ่งในญี่ปุ่นเฮอันหมายถึงความไวหรือความโศกเศร้าและขาวดำคำที่มีความหมายสิ่งและอธิบายถึงความงามเป็นความตระหนักถึงความยั่งยืนของทุกสิ่งและความโศกเศร้าอ่อนโยนที่ผ่านของพวกเขา นอกจากนี้ยังสามารถแปลว่า “อา-Ness” ของสิ่งของชีวิตและความรัก
โมโนไม่มีความตระหนักให้ชื่อเพื่อความงามที่มีอยู่แล้วในศิลปะญี่ปุ่น, ดนตรีและบทกวีแหล่งที่มาของการที่สามารถโยงโดยตรงกับการแนะนำของพุทธศาสนานิกายเซนในศตวรรษที่สิบสองปรัชญาจิตวิญญาณและการปฏิบัติซึ่งได้รับอิทธิพลอย่างลึกซึ้งทุกแง่มุมของญี่ปุ่น วัฒนธรรมโดยเฉพาะอย่างยิ่งศิลปะและศาสนา ธรรมชาติของความงามหายวับไปอธิบายโดยโมโนไม่มีบุคลากรตระหนักถึงจากสามรัฐของการดำรงอยู่ในพุทธปรัชญา: unsatisfactoriness, impersonality และที่สำคัญที่สุดในบริบทนี้ไม่เที่ยง
ตามโมโนไม่ทราบคนล้มหรือเหี่ยวแห้งฤดูใบไม้ร่วงดอกไม้ที่มีความสวยงามมากกว่าหนึ่งบานเต็ม; รอนๆเสียงสวยกว่าใครได้ยินอย่างชัดเจน ดวงจันทร์บางส่วนฟุ้งสนใจมากขึ้นกว่าเต็ม ต้นไม้ซากุระหรือดอกเชอร์รี่เป็นบุคคลตัวอย่างของความคิดของความงามนี้; ดอกไม้ของความหลากหลายที่มีชื่อเสียงที่สุด Somei Yoshino, เกือบบริสุทธิ์แต่งแต้มด้วยบอบบางสีชมพูอ่อนบานและสีขาวแล้วตกภายในสัปดาห์เดียว เรื่องของพันบทกวีและไอคอนแห่งชาติดอกเชอร์รี่คาดเดาต้นไม้งามเป็นประสบการณ์ชั่วคราว
โมโนไม่มีรัฐตระหนักถึงความงามที่เป็นอัตนัยมากกว่าประสบการณ์วัตถุประสงค์รัฐของการเป็นภายในท้ายที่สุดมากกว่าภายนอก ส่วนใหญ่จะขึ้นอยู่กับอุดมการณ์กรีกคลาสสิก, ความงามในเวสต์เป็นที่ต้องการในความสมบูรณ์แบบที่ดีที่สุดของวัตถุภายนอก: ภาพวาดประเสริฐประติมากรรมที่สมบูรณ์แบบหรือดนตรีประกอบซับซ้อน ความงามที่อาจจะกล่าวว่าเป็นเพียงผิวลึก เหมาะญี่ปุ่นเห็นความงามแทนที่จะเป็นประสบการณ์ของหัวใจและจิตวิญญาณของความรู้สึกและการแข็งค่าของวัตถุหรืองานศิลปะ – ธรรมชาติมากที่สุดหรือภาพของ – ในที่เก่าแก่ที่รัฐแตะต้อง
การแข็งค่าของความงามเป็นของรัฐซึ่งไม่ได้ผ่านมาและไม่สามารถลงโทษไม่ได้เป็นเช่นเดียวกับการปฏิวัติและสามารถดีกว่าที่จะเข้าใจในความสัมพันธ์กับปรัชญาพุทธศาสนานิกายเซนของวิชชาโลก: ความปรารถนาทางจิตวิญญาณที่เป็นอนันต์และนิรันดร์ – The แหล่งที่มาของความงามของโลกทั้งหมด ในฐานะที่เป็นพระภิกษุสงฆ์ sotoba เขียนไว้ใน Zenrin Kusha « (บทกวีของวัด Zenrin) เซนไม่ได้มองว่าไม่มีอะไรเป็นของรัฐของขาด แต่ยืนยันของที่มองไม่เห็นที่อยู่เบื้องหลังพื้นที่ว่างเปล่า: “ทุกอย่างที่มีอยู่ในความว่างเปล่า: ดอกไม้ที่ ดวงจันทร์อยู่บนท้องฟ้าทิวทัศน์สวยงาม.”
ด้วยการฝังรากในพุทธศาสนานิกายเซน, โมโนไม่รู้เป็นหมีความสัมพันธ์บางอย่างเพื่อที่ไม่ใช่คู่ของปรัชญาอินเดียที่เกี่ยวข้องในเรื่องดังต่อไปนี้เกี่ยวกับสวามี Vivekananda ศรี Chinmoy:
“ความงาม” กล่าวว่า [Vivekananda] “ไม่ได้เป็นภายนอก แต่แล้วในใจ.” ที่นี่เราจะนึกถึงสิ่งที่ลูกสาวของจิตวิญญาณของเขา Nivedita เขียนเกี่ยวกับโทของเธอ “มันเป็นความมืดเมื่อเราเดินเข้ามาใกล้ซิซิลีและกับท้องฟ้าพระอาทิตย์ตก Etna อยู่ในระเบิดเล็กน้อย. ขณะที่เราเดินเข้าไปในช่องแคบเมสดวงจันทร์เพิ่มขึ้นและฉันเดินขึ้นและลงดาดฟ้าข้างสวามีในขณะที่เขาอาศัยอยู่ใน .. ความจริงที่ว่างามไม่ภายนอก แต่แล้วในใจในอีกด้านหนึ่งขมวดคิ้วรคส์สีเข้มของชายฝั่งอิตาลีในอื่น ๆ เกาะได้สัมผัสกับแสงสีเงิน ‘เมสซีต้องขอบคุณฉัน’ เขากล่าวว่า ‘มันเป็น ฉันที่ให้เธอความงามของเธอทั้งหมด. ‘” อย่างแท้จริงในกรณีที่ไม่มีความชื่นชมความงามไม่ได้เป็นความงามที่ทุกคน และความงามที่มีคุณค่าของชื่อเฉพาะเมื่อมันได้รับการชื่นชม
ผู้ก่อตั้งของขาวดำไม่ทราบโมะโตริโนะรินะงะ (1730-1801) เป็นนักวิชาการที่มีชื่อเสียงของการเคลื่อนไหว Kokugakushu การเคลื่อนไหวชาตินิยมซึ่งพยายามที่จะเอาอิทธิพลภายนอกทั้งหมดออกจากวัฒนธรรมญี่ปุ่น Kokugakushu เป็นผู้มีอิทธิพลอย่างมากในงานศิลปะบทกวีดนตรีและปรัชญาและมีความรับผิดชอบสำหรับการฟื้นฟูในช่วงงาวะของศาสนาชินโต contradictorily อิทธิพลของความคิดทางพุทธศาสนาและการปฏิบัติเมื่อศิลปะและแม้กระทั่งศาสนาชินโตตัวเองได้ดีเพื่อให้แม้ว่าพุทธศาสนาเป็นเทคนิคที่มีอิทธิพลนอกมันเป็นจุดนี้ไม่สามารถที่จะคลี่คลาย
Menu
